ประวัติลีลาศ(ลาตินอเมริกัน)

จังหวะ แซมบ้า
ต้นแบบของแซมบ้ามาจากอัฟริกา แต่ได้รับการพัฒนามากที่สุดที่ประเทศบราซิล ปี ค.ศ.1925 จังหวะแซมบ้าได้เริ่มแพร่หลายเข้าสู่ทวีปยุโรป แบบฉบับท่าทางการยืดหยุ่นขึ้นลงของ แซมบ้า ก่อให้เกิดการย่นย่อและการเหยียดตึงของเข่าและข้อเท้า ท่วงทำนองที่มีจังหวะจะโคนของแซมบ้าจะนำมาซึ่งความตื่นเต้นเร้าใจ เป็นการเต้นรำที่เคลื่อนที่ไปข้างหน้าลักษณะการเคลื่อนไหวที่จะสะท้อนถึงลักษณะการเดินพาเหรดเป็นวงกลม

จังหวะ ชะ ชะ ช่า

ได้รับการพัฒนามาจาก จังหวะแมมโบ้ และเป็นจังหวะลาตินที่คนส่วนมากชอบที่จะเลือกเรียนรู้เป็นอันดับแรก ชื่อของจังหวะนี้ตั้งขึ้นโดยการเลียนเสียงของรองเท้า ขณะที่กำลังเต้นรำของสตรีชาวคิวบา จังหวะชะชะช่า ได้ถูกพบเห็นเป็นครั้งแรกที่ประเทศอเมริกาและระบาดเข้าสู่ยุโรป เป็นจังหวะที่สร้างบรรยากาศความรู้สึกขี้เล่น และซุกซน

จังหวะ รุมบ้า

รุมบ้าถูกนำเข้ามาในอเมริกาโดยทาสชาวอัฟริกัน ราวค.ศ.1928-1929 การก้าวเท้าและรูปแบบการเต้นของจังหวะนี้ยังไม่ชัดเจรทีเดียว คนส่วนมากทึกทักเอาการเต้นของจังหวะนี้เป็นการเต้นรูปแบบใหม่ของจังหวะ ฟอกซ์ทรอท หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 รุมบ้าได้รับการพัฒนาต่อให้เป็น คิวบันรุมบ้า ลักษณะการเต้นเป็นการเปลี่ยนถ่ายน้ำหนัก ร่วมกับการบิดเอี้ยวลำตัวเล็กน้อย ในลักษณะยั่วยวนและการใช้สะโพกที่เป็นธรรมชาติ

จังหวะ พาโซโดเบ้
เป็นการเต้นรำเพียงจังหวะเดียวในแบบลาตินอเมริกัน ที่ไม่ได้มาจากชนผิวดำ ถิ่นกำเนิดแท้จริงอยู่ที่ประเทศสเปน จุดสำคัญจังหวะนี้ ควรอยู่ที่การเน้นลำตัวและท่าทางต่างๆ โดยการใช้ลีลาของแขน ข้อศอก ข้อมือและนิ้วมือตามแบบการเต้น ฟลามิงโก้ ลักษณะของพาโซโดเบ้คือการเดินมาร์ช การย่างก้าว และการโบกสะบัดของผืนผ้าที่ใช้สำหรับกีฬาสู้วัวกระทิง

จังหวะ ไจว์ฟ
ได้รับอิทธิพลมาจาก Rock'n'roll, Bogie และ American swing ต้นกำเนิดของ ไจว์ฟมาจาก New York, Halem ค.ศ.1940 ไจว์ฟ ได้ถูกพัฒนาไปสู่จังหวะ จิกเตอร์บัคจ์ มีลักษณะการเต้นที่ผสมผสานกับความสนุกสนาน และการใช้พลังอย่างสูง การเน้นจังหวะล้วนอยู่ที่ขาทั้งคู่ ที่แสดงให้เห็นถึงการ เตะ และการดีดสะบัดปลายเท้า